Ιστολόγιο για όσους αγαπούν την ποίηση :
"λόγος δυνάστης μέγας εστίν, ός σμικροτάτω σώματι και άφανεστάτω
θειότατα έργα αποτελεί• δύναται γάρ και φόβον παύσαι και λύπην
άφελεϊν και χαράν ένεργάσασθαι και έλεον έπαυξήσαι"
Γοργίας
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες στα περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες. ... Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν με την ψυχή στο βλέμμα, περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες και στη ματιά σου να περνάη είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο να παίζει, να πονάη, μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα, σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου. Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα, γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια. Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.
Πόσο πολύ σ” αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις
καλέ που δεν εχάρηκες στα χείλη μου φιλιά.
Απ” τη ζωή μου επέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά.
Τα χέρια μου δεν έδεσα τριγύρω στο λαιμό σου.
Δεν έσταξε απ” τα μάτια μου το δάκρυ μου θολό.
Κουνούσα το μαντίλι μου αλαφρά στο μισεμό σου
και σιωπηλά σου ευχότανε η ψυχή μου στο καλό.
Δεν είδες το τρεμούλιασμα των κουρασμένων μου ώμων.
Δε μάντεψες τη θύελλα που εκλειούσα στην ψυχή.
Μήτε πως ήμουν σύντροφος των μακρινών σου δρόμων
κι όλη μου η σκέψη ανέκφραστη σ” άγγιζε προσευχή.
Κι αν ήρθαν μέρες πένθιμες και νύχτες θολωμένες,
που η μοναξιά με τρόμαζε και μου ?παιρνε το νου,
τώρα κρατώ στη θύμηση στιγμές ευτυχισμένες
κάποιου καιρού αλησμόνητου ωραίου κι αληθινού.
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
ω εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή,
αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μου ?δωσες αξίζουν μια ζωή.
Ποια μουσική περπατάει στο πλάι σου ποια πυρκαγιά στα μαλλιά. Ποια σιωπή καταπίνει τα λόγια μου και ψυθιρίζω φιλιά. Κάψε τις νύχτες μου, ... σβήσε τις μέρες μου, κάνε το χρόνο στιγμή. Ό,τι ευχήθηκα κι ό,τι φοβήθηκα είναι καιρός να φανεί.
Σαν βροχή που πέφτει στα φύλλα στα μαλλιά, στο πρόσωπο κυλά, σαν βροχή σε θέλω απόψε να βραχώ, ως τη ρίζα της φωνής, γέλιο μου. Στη φωτιά που μέσα μου καίει μια φωνή γελάει και κλαίει, στη φωτιά θα πέσω μαζί σου να σωθεί ό,τι είναι δυνατό, γέλιο μου, φλόγα μου - φλόγα μου.
Ποια μουσική δυναμώνει στο βλέμμα σου κι όλα χορεύουν γλυκά. Ποιος πυρετός ανεβαίνει στο αίμα μου και κοκκινίζει ξανά. Κάψε τις νύχτες μου, σβήσε τις μέρες μου κάνε το χρόνο στιγμή. Ό,τι αγάπησα κι ό,τι παράτησα είναι καιρός να κριθεί
Καθόμαστε αμίλητοι-θυμήσου, κοπελιά μου- ερόδιζες από ντροπή-αλήθεια 'ναι ή ψέμα;- κι άφηνες το κεφάλι σου να σιγογείρει χάμου όταν το βλέμμα σου έσμιξε με το δικό μου βλέμμα.
Σου ζήτησα ο άμοιρος ένα φιλί μονάχα
εσύ μου το αρνήθηκες με τη γλυκιά φωνή σου κι έγειρες το κεφάλι σου-να το θυμάσαι τάχα;- μα 'γω το "ναι" εδιάβασα στα μάτια, τη μορφή σου.
Σ'αγκάλιασα, σε φίλησα, χωρίς να σε ρωτήσω εσύ φαινόσουν, πονηρή, πως ήσουν θυμωμένη και να ξεφύγεις ήθελες...μα όχι να σ'αφήσω εγλίστρισες και μου 'φυγες...είσ'όμως φιλημένη.
Μου άρεσε που μου ‘ λεγε στον έρωτα
λέξεις σε γλώσσα απρόσιτη για μένα
λέξεις που αυθαίρετα τους έδινα
όλες τις σημασίες που θα ‘ θελα να έχουν.
Την οριστική απώλεια του αγαπημένου με τον θάνατο, έχει χωρέσει σε τέσσερις απαράμιλλες στροφές ο Γ.Χ. Όντεν (1907-1973), σε ένα ποίημα που έγινε ευρύτατα γνωστό μετά την απαγγελία του στην ταινία «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία»:
Ας σταματήσουν τα ρολόγια και το τηλέφωνο ας κοπεί, Στον σκύλο δώστε ζουμερό κόκαλο, μη γαβγίσει, Φιμώστε όλα τα πιάνα, με πνιχτούς τυμπανισμούς βγάλτε το φέρετρο, κι ας έρθει ο κόσμος να πενθήσει. Κύκλους ας κάνουνε ψηλά, θρηνώντας τ’ αεροπλάνα Χαράζοντας στον ουρανό το άγγελμα: Δεν Ζει πια, Μαβιές κορδέλες βάλτε στ’ άσπρα περιστέρια Φορέστε γάντια, τροχονόμοι, μαύρα, βαμβακερά. Βοράς ήταν και Νότος μου, Δύση κι Ανατολή μου, Η εργάσιμη βδομάδα μου, η αργία της Κυριακής, Η μέρα μου κι η νύχτα μου, τα λόγια μου, η φωνή μου· Αγάπη που τη νόμιζα αιώνια: σφάλμα ολκής. Δεν θέλω πια τ’ αστέρια: σβήστε τα όλα· Να φύγει το φεγγάρι, ο ήλιος να ξηλωθεί Αδειάστε τον ωκεανό, το δάσος ξεριζώστε· Κανένα πράγμα σε καλό πια δεν θα βγει.
Τη λέγαν Φωτεινίτσα κι όχι Κάρμεν μα κάθονταν με τέτοια χάρη στο σκαμπώ–ολόιδια η Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ– και της χαμογελούσαν όλοι οι μπάρμεν.
Είχε τα μέσα, λέγαν, με τον Πάριο και θα ’βγαινε μια μέρα στο πλατώ με το κόκκινο φούξια ξώπλατο έχοντας βρει κι έναν καλό ιμπρεσάριο. Όλοι της δίναν κάργα υποσχέσεις : «Εσύ θα τραγουδάς με περιεχόμενο. . .». «Αν δε σε δω μια μέρα στον Ορχομενό σ’ ένα σκυλάδικο σου επιτρέπω να με χέσεις», ήταν τα λόγια του κουρέα του Θανάση που μεγαλώσανε μαζί στην Κοκκινιά. Μ’ αυτή είχεν αμολήσει πετονιά να πιάσει χοντρό ψάρι όπου προφτάσει. Της δώσαν κάποια μέρα ένα ρολάκι σε κάποιο μικροσόου στην T.V. να σειέται και δήθεν να τιτιβί- ζει ένα σεγκόντο σε πλαίη μπακ του Δάκη. Βρήκε κι έναν ροκά που ’στεκε σούζα πού μάτια πια για τ’ άμοιρο παιδί, καίγονταν ο φτωχός σαν το δαδί και το ’ριξε στις ασωτείες και στα ούζα. Γνώρισε κι έναν ψευτογάλλο ατζέντη μα μόλις τη δοκίμασε είπε: «Νο ! εσύ παιδί μου κάνεις μόνο για πορνό, μόνο ξεβράκωτη άμα βγεις θα γίνει γλέντι». Τόλμησε να του πει : «Δεν πάω στο βούρκο και το κορμί μου εγώ δεν το πουλώ» (πού να ’χε υπόψη της και τον Ξενόπουλο). Όμως τα λόγια της αυτά τον κάναν τούρκο. Της βάρεσε ένα γυριστό χαστούκι, «Τί θες να γίνεις μωρή κλώσσα αφού’σαι ψάρι και στο κάτω-κάτω ζεμανφού, άντε να μου χωθείς σ’ ένα κουτούκι». Μ’ αυτή εκεί, στο πείσμα, στο αντέτι ! Κάτι θα γίνει και για μένα, δεν μπορεί, δεν είναι κι όλοι τους πια σωματέμποροι, δεν πρόκειται εγώ να γίνω Μπέττυ. Όμως στο τέλος όλα βγήκαν ουτοπία και ακολούθησε το δρόμο το γνωστό (έβγαλε κι ένα σβωλαράκι στο μαστό κι έτρεχε στους γιατρούς για θεραπεία). Χρόνια στην καταφρόνια και στη χλεύη κι έπεφτε από αγκαλιά σε αγκαλιά. Σκαλί-σκαλί κατέβηκε όλα τα σκαλιά ώσπου πια δεν είχε άλλο να κατέβει. Μα όλα στη ζωή είναι μοιραία και κάποιο βράδυ από μια πόρτα σκοτεινή ακούει τ’ όνομά της : «Φωτεινή !». Γυρνά και βλέπει τον Θανάση τον κουρέα. Της άπλωσε το χέρι κι είπε: «Έλα», μ’ αυτή είχε πια τελείως βουβαθεί. (Μακριά σ’ ένα τζουμπόξ, ένα βαθύ πονετικό τραγούδι έλεε η Μαρινέλα). Την έσφιξε απαλά το παλικάρι, «Μόνο μια λέξη ακόμα : μη μιλάς». Κι αυτή μια θλιβερή πρώην «Σταρ Ελλάς» αφέθηκε στην αγκαλιά του, ένα ζυμάρι. Μιαν ιστορία σάς αφηγούμαι πονεμένη που προκαλεί σε δυο καρδιές βαθύ σεισμό. Δε σας τη λέω για παραδειγματισμό – απ’ το ’να αυτί σάς μπαίνει, απ’ τ’ άλλο βγαίνει. Μιαν ιστορία κι αυτή σαν τόσες άλλες, που χρέος ανθρώπινο επιβάλλει να την πω, ίσως και κάνω κάνα ρήγμα στο ρεπό της ηθικής σας, ασυνείδητες κ ο υ φ ά λ ε ς .
Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον ποιητή Μανούσο Φάσση θα βρείτε εδώ
Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013
«Άνοδος»
του Τίτου Πατρίκιου
“Παλιέ μου φίλε
σύντροφε περασμένων καιρών
συγχώρα με που χτες, όταν καμάρωνες
για τα καινούρια σου έπιπλα,
εγώ σκεφτόμουνα πως το καθένα
έκρυβε κάποιαν υποχώρηση,
ένα χιλιάρικο περίπου εκπορνευμένης σκέψης
που πια την πούλαγες
χωρίς να νιώθεις την ανάγκη
έστω να παραστήσεις τραγωδία.”
Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη
του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.
Γονάτισες. Δε μπορείς άλλο να τρέχεις.
Κουράστηκες. Δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούρια.
Ξόφλησες.
Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.
Μάθε λοιπόν:
Εμείς το ζητάμε.
Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς.
Κανείς δε θα σε ξυπνήσει πια να πει:
Σήκω ,το φαί ειν' έτοιμο.
Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαί;
Σαν δε θα μπορείς άλλο να τρέχεις,
θα μείνεις ξαπλωμένος. Κανείς
Δε θα σε ψάξει για να πει:
Έγινε επανάσταση. Τα εργοστάσια
Σε περιμένουν.
Γιατί να 'χει γίνει επανάσταση;
Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν
Είτε φταις που πέθανες είτε όχι.
Λες:
Πολύ καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια
ν' αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν:
Είτε φταις είτε όχι:
Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις ,θα πεθάνεις.
Λες: Πολύ καιρό ελπίζεις. Δε μπορείς άλλο να ελπίσεις
Έλπιζες τί;
Πως ο αγώνας θα είναι εύκολος;
Δεν είναι έτσι.
Η θέση μας είναι χειρότερη απ' όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια που:
Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο
Δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει
Θα χαθούμε
Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.
Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του.
Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.
Μπέρτολτ Μπρέχτ
ΟΜΙΛΙΑ
του Γιώργου Σεφέρη
λόγωτης βράβευσής του με το βραβείο Νόμπελ, στις 24 Οκτωβρίου 1963.
Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία, έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να – εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγνώμη που ζητώ πρώτα –πρώτα από τον εαυτό μου.
Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη.
Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου, των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: «… θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε …». Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος. είχε μάθει να γράφει στα τριάντα πέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης – κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία. Παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα κι ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή η φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να βρει καταφύγιο, απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία που ένιωσε αυτά τα πράγματα, που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς, που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός: να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής, για να θυμηθώ τον Σέλλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νομπέλ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.
Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.
Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.
Τρίτη 4 Ιουνίου 2013
ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ
του Τίτου Πατρίκιου
Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες μ’έτη φωτός,δεν μου λένε τίποτα. Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά και δεν μπορούσα να σ’αγγίξω σαν απλησίαστο απλανή αστέρα.
Μια γυναίκα
του Τάσου Λειβαδίτη
1
Ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου
Σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί, την άνοιξη
Έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας
Τινάζονταν μέσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια
Απ’ όπου θα περνούσαν οι αιώνες- α, για να γεννηθείς εσύ
Κι εγώ για να σε συναντήσω
Γι αυτό έγινε ο κόσμος.
Κι η αγάπη μας ήταν η απέραντη σκάλα που ανέβαινα
Πάνω απ΄το χρόνο και το Θεό και την αιωνιότητα
Ως τ’ ασύγκριτα, θνητά σου χείλη.
2
«Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ» έλεγα.
Εσύ έβαζες βιαστικά το φόρεμά σου:
«Έχει ψύχρα απόψε».
Τα μάτια σου καρφώνονταν αδιάκοπα πάνω στην πόρτα
Με κείνο το ακαθόριστο βλέμμα
Που έχουν οι αιχμάλωτοι και τα κλειδωμένα παιδιά.
Κι έκλαιγα και σε φιλούσα παράφορα
Και σ’ αγκάλιαζα με απεγνωσμένα χέρια
Μα ήταν σα να ‘ξυνα με τα νύχια μου
Το αδιάφορο χώμα ενός τάφου
Που είχαν θάψει κι όλας ολόκληρη τη ζωή μου.
3
Τώρα βαδίζω άσκοπα στους δρόμους, κοιτάζω τις βιτρίνες
Προσπαθώ να συλλαβίσω ανάποδα τις επιγραφές των μαγαζιών
Αγοράζω κάστανα, και βρίζομαι με τους αστυφύλακες της τροχαίας
Που μου παρατηρούν αδιάκοπα πως σταματώ την κυκλοφορία.
Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω!
Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένεια και τα νύχια
Των νεκρών.
4
Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω
Ακόμα και το πρόσωπό της
Πασχίζω να θυμηθώ- τίποτα.
Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά
Που είναι κάτι περισσότερο
Κι απ’ την ανάμνησή της.
Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ’ την πόρτα σου
Εσύ θα ξέρεις
Πως πέθανε σφαγμένος απ’ τα μαχαίρια των φιλιών
Που ονειρευότανε για σένα.
Πολιορκημένος χρόνος
του
Τίτου Πατρίκιου
Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.
Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν
Χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά
Και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα
Φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος
Πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς
Δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.
Φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη. Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια δε μένει, κι είμαι άνθος που φυλλοροεί στο χέρι σου και πάει
Φύγε καθώς τα χρόνια κείνα εφύγανε, που μόνον μια λέξη σου ήταν, στη ζωή, για μένα σαν παιάνας. Τώρα τα χείλη μου διψούν το φίλημα της μάνας, της μάνας γης, και ανοίγοντας στο γέλιο των αιώνων
Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλήνη! Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός νερά, που με πηγαίνουν, όπως είμαι ναυαγός, εκεί, στο απόλυο Μηδέν, στην Απεραντοσύνη.
.jpg)
