Τροία

του Νάνου Βαλαωρίτη

Πόσοι στο πέλαγος πόσοι πνιγμένοι

Κι όσοι γυρίζοντας θα ναυαγήσουν
Όλοι περίμεναν να σ’ αντικρίσουν
Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.

Στις αμμουδιές θυμήσου οι πεθαμένοι
Καθώς περνάς γυρεύουν να μιλήσουν
Κείνα που χτίσαμε θα μας γκρεμίσουν
Μοιάζει να νίκησαν οι νικημένοι.

Τούτη την άνοιξη κανείς δεν ξέρει
Ο ποταμός μού γέμιζε το στόμα
Κι ο ήλιος με κρατούσε από το χέρι.

Τ’ άλογα γύρισαν χωρίς το σώμα
Όταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι
Θεέ μου πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα.

Η Τιμωρία των Μάγων

του Νάνου Βαλαωρίτη

Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς

Είναι καρδιές που μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά

Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σαν νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα `ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ’ η ψυχή;

Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά

Ονόματα στον αργαλειό

της Γιώτας Αναγνώστου

Οδυσσέας ήταν για όλους
Κι όλοι τον ήξεραν με τ’ όνομά του
Αυτός εκούρσεψε την Τροία
Οδυσσέας
κλαίγαν στα μαύρα οι Τρωαδίτισσες
τραβώντας τα μαλλιά τους
Οδυσσέας στους Λαιστρυγόνες
Και στους Κύπλωπες
-ακόμα και σ’ αυτούς συστήθηκε δεν άντεξε-
Στης Καλυψώς τα σκέλια
και στης Κίρκης
τ’ όνομά του είχε ο σπόρος
Οι Φαίακες τού φτιάξανε τραγούδια
και οι μνηστήρες –όλοι τους
ωραία παιδιά
πάνω στο άνθος– πέθαναν
με το δικό του όνομα στα χείλη.

Κι όταν το αίμα ξέπλυνε και
στάθηκε μπροστά μου
σαν Οδυσσέα
περίμενε να τον αναγνωρίσω
όπως τον ξέραν όλοι.

Πώς να του πω
ότι Οδυσσέας και Πηνελόπη
ήμασταν τότε
ένα πρωί σε κάποιο λιμάνι.
Τώρα κανείς
ο ένας για τον άλλο.

Έτσι για μένα έμεινε
Κανένας.

Έμεινε όπως τόσα χρόνια
ήταν
Κανένας στην αυλή
Στην πόρτα στο παράθυρο
Κανένας στην καρέκλα
Στο τραπέζι στο κρεβάτι
Στην αγρύπνια μου
Κανένας
Κι αφού είχα βαφτιστεί στην απουσία
Και τη φόρεσα κατάσαρκα
Και τη μάσησα στα δόντια ανάμεσα
Πρόφερα πια γεμάτο
Τ’ όνομα το δικό μου
Πηνελόπη
Για τους πάντες Πηνελόπη
Γι’ αυτόν
Καμία.

Δεν ήξερα τάχα κι εγώ
Τον μύθο μου να υφάνω;

Η ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ του Αντώνη Φωστιέρη

Είσαι στο βάθος και σ’ ακούω που τραγουδάς
Είσαι το βάθος μέσα σου κρυμμένος μένω·
Η φυσαρμόνικα που φτάνει ώς εμάς
Κρατάει στο χέρι της δρεπάνι ακονισμένο.

Όλα τα πράγματα που δε θα δω γελούν σαρδόνια
Λάμπες φθορίου μού φωτίζουνε τον ύπνο·
Ο ύπνος κόλαση κι ιδρώτας τα σεντόνια
Σε τρώω με τρως με κηροπήγια στο δείπνο.

Α, πόσο οι μέρες με βαραίνουν τις βαραίνω
Με τυραννάνε τα ενθύμια κι ο θυμός·
Πόσο στυφό το σ’ αγαπώ σε στόμα ξένο
Πόσο σπασμένος των ποιημάτων μου ο ρυθμός.

ΠΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΝ

της Άννας Αχμάτοβα

Έτσι κι αλλιώς θα ’ρθεις, γιατί όχι τούτη τη στιγμή:

Σε περιμένω, αδύνατο να επουλωθεί το τραύμα.

Όλα τα φώτα τα ’σβησα κι η πόρτα μου ανοιχτή,

να μπεις εσύ καθημερνός και σπάνιος ως θαύμα.

Όποια μορφή σ’ αρέσει πάρε για να ’ρθεις,

σαν βλήμα εισόρμησε και σκότωσέ με

ή μ’ ένα ζύγι ζύγωσε σαν έμπειρος ληστής

ή με του τύφου τον καπνό φαρμάκωσέ με.

Ή ως μύθος που ’χεις σοφιστεί και λες από καιρό

κι όλοι τον μάθαν πια μέχρι ναυτίας, μέχρι κόρου,

ώστε το μπλε πηλήκιο  στην αυλή να δω

κι από τον τρόμο του χλωμό τον θυρωρό μου.

Το ίδιο πια μου κάνει. Ο Γιενισέι κυλάει μες στον αφρό,

το πολικό τ’ αστέρι φέγγει μες στην αμφιλύκη

και την γαλάζια λάμψη των αγαπημένων μου ματιών

           η τελευταία την καλύπτει φρίκη.