Επιστροφή ενός εξόριστου του Τίτου Πατρίκιου

Σ’ ένα χαράκωμα ζήσαμε χρόνια
στριμωγμένοι, άγρυπνοι, πάντα έτοιμοι
γιατί από παντού ερχόταν ο εχθρός.
Και κάθε μέρα πληθαίναν οι νεκροί.
‘Αλλοι σκοτώνονταν από τις σφαίρες,
άλλοι πεθαίναν απ' αρρώστειες,
άλλοι χάνονταν σε μυστικές αποστολές
δεν ξανακούγονταν ποτέ.
Κι όμως είχαμε συνηθίσει.
Στενός ο χώρος, πολύς ο θάνατος, μεγάλη η πίστη
οι κινήσεις σχεδόν καθορισμένες
οι συνομιλίες χαμηλόφωνες μα προσιτές
ισοπεδωμένες ανάγκες κι απολαύσεις -

Και τώρα εδώ πώς ξαναρχίζεις;
Σ’ αυτή την άπλα που σε πνίγει
εδώ μέσα στο πλήθος που βασιλεύει η μοναξιά
που οι χειρονομίες είναι απεριόριστες
και δεν υπάρχει παραλήπτης,
άοπλος, αβοήθητος, χωρίς το σώμα
έστω και του νεκρού συντρόφου σου που σε προφύλαγε
μες στις ατέλειωτες επιθυμίες
και τους πολύπλοκους κοινωνικούς μηχανισμούς.

Εδώ, στην πόλη αυτή, πώς συνηθίζεις;

ΤΑΞΙΔΙ του Τίτου Πατρίκιου

Έσπαγα το κορμί σου σα ζαχαροκάλαμο 
σε κάθε κόμπο κάθε άρθρωση 
ρουφώντας από τις ρωγμές χυμό. 
Κι εσύ διαρκώς αναδυόσουν πιο ακέρια 
με σκέπαζες με την πολύβουη φυλλωσιά σου 
την αρμυρή δροσιά της θαλασσινής σου νύχτας 
και με ταξίδευες όλο το δρόμο 
από το αγρίμι ώς τον άνθρωπο. 
Σίφνος, Αύγουστος 1959

Υπόγειο τρένο

του Τίτου Πατρίκιου

Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούν όλα
όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.

"Το Γύρισμα του Καιρού"

του Τίτου Πατρίκιου

Τώρα, στο γύρισμα του καιρού, πρέπει να το μπορέσεις,
όχι μονάχα ως το τέλος να παλεύεις για τη νίκη,
αλλά να την αντέχεις δίχως έπαρση ή άγρια χαρά
και πιο πολύ την ήττα στην ώρα της να δέχεσαι,
να την ομολογείς χωρίς ταπείνωση μήτε πλαστή αταραξία.

Των άλλων η συμπόνια, ο φθόνος, η κρυφή αγαλλίαση,
όποια κι αν παίρνουν όψη με κάτι σε πλουτίζουν,
όμως εσύ μη ρίχνεις την ευθύνη όλη στους άλλους,
μην παίρνεις όλη την ευθύνη απάνω σου,
μην ψάχνεις γι' αντιδρομές ή εύνοιες της τύχης
γι' απρόβλεπτα περιστατικά που υπάρχουν πάντα,
κυρίως πρόσεχε την ηδονική αιώρηση
ανάμεσα σε αυτοδικαίωση και σ' αυτοκαταδίκη.
Μόνο λίγο πιο γνωστικός να βγεις, μόνο να μάθεις
κάπως πιο ήρεμα ν' αντικρίζεις τα ανθρώπινα.

Αυθαιρεσίες

του Τίτου Πατρίκιου


Μου άρεσε που μου ‘ λεγε στον έρωτα
λέξεις σε γλώσσα απρόσιτη για μένα
λέξεις που αυθαίρετα τους έδινα
όλες τις σημασίες που θα ‘ θελα να έχουν.

 «Άνοδος»

του  Τίτου Πατρίκιου

 

 

 

“Παλιέ μου φίλε

σύντροφε περασμένων καιρών

συγχώρα με που χτες, όταν καμάρωνες

για τα καινούρια σου έπιπλα,

εγώ σκεφτόμουνα πως το καθένα

έκρυβε κάποιαν υποχώρηση,

ένα χιλιάρικο περίπου εκπορνευμένης σκέψης

που πια την πούλαγες

χωρίς να νιώθεις την ανάγκη

έστω να παραστήσεις τραγωδία.”

ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

του Τίτου Πατρίκιου


Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες
μ’έτη φωτός,δεν μου λένε τίποτα.
Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά
και δεν μπορούσα να σ’αγγίξω
σαν απλησίαστο απλανή αστέρα.

Πολιορκημένος χρόνος

του Τίτου Πατρίκιου

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.
Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν
Χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά
Και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα
Φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος
Πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς
Δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.

Οφειλή

 

 

του Τίτου Πατρίκιου

 

Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο,
αρρώστεια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κ’ έτοιμες νεκρολογίες
είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ’ τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.
Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω.

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις   του Τίτου Πατρίκιου    πίνακας του Εντβαρντ Μουνχ «Ηλιος» (1916)        Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις δεν είμαι μόνο αυτός που θα' πρεπε να μάθεις. Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω αν σ' αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι, αν σου μιλήσει μια λέξη μου σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι - Θ' αναγνωρίσεις τ' άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου; Θα βρείς τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια; Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους; Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι - τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου. Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα - μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος. Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω- γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν. Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις μόνο σε μένα.



 απο το "Τέλος του καλοκαιριού".