Ο Κήπος

της Κάκιας Παυλίδου



Pierre Auguste Renoir

Περνούσα αιώνες
έξω από τους φράχτες σου
φορώντας πολύχρωμα υφάσματα....

Εσύ σκυφτός σκάλιζες τον Κήπο...

Επέστρεφα για αιώνες
έξω από τους φράχτες σου
γυμνό κορμί, έτοιμο προς καλλιέργεια...

Εσύ σκυφτός πότιζες τον Κήπο...

Ξημέρωνα τις βόλτες μου αιώνες τώρα
έξω από τις Εποχές σου
υγρή περιπέτεια σταλίδας συναισθήματος..

Εσύ σκυφτός κλάδευες τον Κήπο....

Νύχτωνα τις ΣΚέψεις μου για αιώνες
έξω από το Σύνορό σου
προς Αφαιρετική Συλλογή των Άπιαστων Ιδεών....

Εσύ σκυφτός μύριζες λουλούδια....

Και μια μέρα
στιγμή, κουκκίδα στο τοπίο του Χρόνου
κατάλαβα....

Πέρασα ανοχύρωτη Ύπαρξη
δίχως ρούχα
δίχως κορμί
δίχως συναίσθημα
δίχως Ιδέες
μόνο Εγω, στην Καθαρή Μορφή μου.....
εκείνο το ατόφιο Υλικό
που συνθέτει τον Πυρήνα μου..
και γύρισες να με μυρίσεις.....

Εγώ Ανήκω σε Σένα...

Εγώ Ανήκω σε Σένα...

της Κάκιας Παυλίδου

 

 

Με ένα κλειδί κατοχής κλεμμένο από τον Καιόμενο Λύχνο


Κόβω τα νομίσματα της Ζωής μου στο Όνομά σου...
σου ανήκει η Σημαία μου
και ο Εθνικός μου Ύμνος...
Το αίμα που χύθηκε στους Πολέμους μου
και τα λάφυρα που κέρδισα
μαχόμενη τη Μοίρα...

Σε ερωτεύομαι
για να έχω μία Πατρίδα να ανήκω,
να μη γυρνώ Φυγάς
μέσα στα Ποιήματα...
να έχουν νόημα οι μάχες που δίνω...

κι εσύ μου λες
ανήκεις στον Εαυτό σου!..

Όμως, μάτια μου..

Όλοι φτιαγμένοι
απ' το ίδιο Κύτταρο...
Κανείς δεν ανήκει Κανενός...
Όλοι ανήκουν σε Όλους,

μα...

οι Ερωτευμένοι ανήκουν πιο πολύ