ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΚΟΨΑΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ του Μάνου Ελευθερίου

Όταν μας κόψαν τα φτερά
είπες «αυτά είναι τυχερά
και κάποιος θα μας νιώσει»
μα έχει περάσει ο καιρός
κι ούτε καημός ούτε θεός
μας τα `χει ξαναδώσει.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά
να `μαστε προδομένοι.

«Κάποτε κάποιοι ουρανοί
θα `ναι δικοί μας», είχες πει
«και θα τους μοιραστούμε»
μα χρόνια πέρασαν πικρά
κι ούτε γι’ αστείο μια φορά
δεν ήταν να τους δούμε.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά
να `μαστε προδομένοι.

ΕΡΗΜΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ -
 του ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Έρημοι σταθμοί σιδηροδρόμων

δίπλα οι σκουριασμένες οι γραμμές

μοιάζουν με τις νύχτες κάποιων πόνων

στων ερώτων τις διαδρομές.

Έρημοι σταθμοί σαν τα τραγούδια

που δεν τα τραγούδησε κανείς

σαν στενά παπούτσια και κοστούμια

μιας ζωής που εσύ καταφρονείς.

Κάτω απ το υπόστεγο βαγόνια

δίχως μνήμη, δίχως εποχές

Μοιάζουν με τα αμίλητα σεντόνια

που κορμιά σκεπάσαν και ψυχές.

Έρημοι σταθμοί μέσα στ αγκάθια

-συναντήσεις κι αποχωρισμοί

-σε θυμάμαι απ τα σπασμένα τζάμια

να φωτογραφίζεις τη σιωπή.

ΔΥΟ ΜΑΥΡΑ ΒΟΤΣΑΛΑ
 του ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Μόνο μια κάμαρα να βλέπει βορινά

στην άκρη ένα κρεβάτι σιδερένιο

ένα τραπέζι μια καρέκλα στην γωνιά

κάτω απ' το κέντημα με τον εσταυρωμένο

Δυο μαύρα βότσαλα μεγάλα να κρατούν

τα φύλλα στο γαλάζιο παραθύρι

όλα να δίνουν και ποτέ να μη ζητούν

με τους αθάνατους να ζεις εκεί που ζουν

και τα θαλασσινά λουλούδια στο ποτήρι

Τα νέα του κόσμου θα 'ρχονται αργά

θα 'χεις μια ρίζα ελιάς και το κηπάκι

ένα πουλί κάθε πρωί θα σ' ευλογά

θα 'χεις τη χάρη αυτών που ζήσανε μονάχοι

Δυο μαύρα βότσαλα μεγάλα να κρατούν

τα φύλλα στο γαλάζιο παραθύρι

όλα να δίνουν και ποτέ να μη ζητούν

με τους αθάνατους να ζεις εκεί που ζουν

και τα θαλασσινά λουλούδια στο ποτήρι

ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΓΕΡΟΥ ΕΡΗΜΙΚΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΣΤΑ 1988

του Μάνου Ελευθερίου

Σαν φύλλο τριαντάφυλλου σέρνει το θάνατό του -
πένθη και λάθη και χαμένες συναντήσεις.
 Ο ίδιος φταίει για όλα - ξέρει πια τον εαυτό του -
 δεν ξεχωρίζει την ψυχή απ' τις αισθήσεις.


Τον έπνιξαν, τον βρώμισαν των άλλων τα σκουπίδια.
 Δεν υπολόγισε, δεν είδε τις αιρέσεις
 πως λέει κάποιος: "Με τα ψεύδη και με τα στολίδια
 ακόμη και να γκρεμιστείς, αρκεί ν' αρέσεις".


Δεν άκουσε τι του 'λεγε μήτε η διαίσθησή του
 και βγήκε παίζοντας μονάχος δύο ρόλους.
Με ανύποπτη την ερημιά σε τέτοιες παρορμήσεις
 επόμενο ήταν να στραφεί στους μονολόγους