Ιστολόγιο για όσους αγαπούν την ποίηση :
"λόγος δυνάστης μέγας εστίν, ός σμικροτάτω σώματι και άφανεστάτω
θειότατα έργα αποτελεί• δύναται γάρ και φόβον παύσαι και λύπην
άφελεϊν και χαράν ένεργάσασθαι και έλεον έπαυξήσαι"
Γοργίας
Όταν στρώνεις το τραπέζι πριν καθίσεις να ελέγχεις σχολαστικά την αντικρινή σου καρέκλα
αν είναι γερή μήπως τρίζει μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί αν υποσκάπτει το σκελετό σκουλήκι
γιατί εκείνος που δεν κάθεται γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς.
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014
Το διαζευκτικόν ή
της Κικής Δημουλά
Μ' έκλεισε μέσα η βροχή και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες. Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη, αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.
Στεγνή στέκομαι ανάμεσα στα δύο ενδεχόμενα : βροχή ή δάκρυα, κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα : βροχή ή δάκρυα, έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε, εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς του τελευταίου φύλλου.
Το κάθε τελευταίο, τελευταίο τ' ονομάζω χωρίς επιφύλαξη.
Και μεγάλωσα πολύ για να είναι αυτό αφορμή δακρύων.
Δάκρυα ή βροχή, πού να ξέρω; Και μένω να εξαρτιέμαι από σταγόνες.
Και μεγάλωσα πολύ για να περιμένω άλλο μέτρο όταν βρέχει κι όταν δεν βρέχει άλλο.
Σταγόνες για όλα. Σταγόνες βροχής ή δάκρυα. Από τα μάτια κάποιας μνήμης ή τα δικά μου. Εγώ ή μνήμη, πού να ξέρω;
Μεγάλωσα πολύ για να χωρίζω τους χρόνους. Βροχή ή δάκρυα.
Εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς του τελευταίου φύλλου.
Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014
Πάλι σε συγχωρώ...
της Κικής Δημουλά
Πάλι σε συγχωρώ,
πάλι σε ονειρεύτηκα,
αύριο πάλι αύριο θα σου το ξαναπώ, πάλι θα μου ζητήσεις λογική εξήγηση, πάλι θα σου απαντήσω ότι να αντέξεις είναι το ζητούμενο όχι να καταλάβεις.
Ανοίγω τα παράθυρα της φωτογραφίας ν' αεριστεί. Έμεινε καιρό κλεισμένη όπως πολλά εξοχικά παρελθόντα.
Είσαι στο μπαλκόνι. Με την καλή παλιά σου στάση· όρθιος· φοράς την έγχρωμη επίγεια εφαρμοστή στολή των επιπέδων: μια κεραμιδένια στέγη το φουσκωτό μπουφάν του πεύκου, μπαλωμένο μ' ενδιάμεση θάλασσα στα μέρη που σκίστηκαν τα κλαδιά παίζοντας με δυνατούς ανέμους. Είναι σε παλίρροια τα περιβόλια Έχουν ανέβει ως τα τηλεγραφόξυλα και κρέμονται λεμόνια στα καλώδια άγουρα εορταστικά γλομπάκια.
Κάνεις υποστολή ηλίου. Ανεβάζεις την τέντα συνθλίβοντας πάνινα λουλούδια. Ανυπόμονος περιστρέφεις την κίνηση σα να 'ναι ο ίσκιος το δυσεύρετο.
Ως εδώ λογικά συμπεριφέρεται ή φωτογραφία. Ώσπου εμφανίζομαι εγώ, παρανοϊκά νεόφερτη στην εικόνα σαν με πλαστικήν αφαίρεση.
Ενώ ήμουν μαζί σου εξ αρχής κοινοκτήμων της παλίρροιας και των περιβολιών λίγο πιο πίσω από σένα καθισμένη σ' ένα πολύ αναπαυτικό pliant μειδίαμα μου μοιάζει τώρα σαν μόλις να προστέθηκα στη φωτογραφία. Με σημερινό το πρόσωπο μου, μαύρο βλέμμα μακρύ σέρνεται ή ουρά του χάμω στο μπαλκόνι λες πώς κάλεσε εμένα το επίσημο σκοτάδι. Τείνομαι άπνους σα να θέλω να σε απομακρύνω από την τέντα μη σου πέσει κι άλλο νταμάρι ίσκιου απάνω σου. Αρκετά ανήλιος έγινες.
Πώς ενημερώθηκε ή φωτογραφία. Χρόνος αληθινός σε χρόνο χάρτινο πώς μπήκε. Με ποιαν οικειότητα ή οδύνη μίλησε στην απάθεια των αψύχων. Άραγε τι βαθύτερο να είναι αυτά τα άψυχα. Μήπως τίποτα ζωές προηγούμενες εμψύχων πού με την πρώτη επώδυνη ευκαιρία υποτροπιάζουν;
ΜΟΝΤΑΖ της Κικής Δημουλά
Σημείο διαχωριστικό δύο απέραντων είσαι. Δύο αντιμέτωπων πελάγων. Ο ουρανός κι η θάλασσα. Το πλάτος και των δύο αθροίζεται στο μέτωπό σου. Εχεις πλατύ μέτωπο αντιμέτωπο στα όρια. Τα δεμένα πανιά της μορφής σου, η σκεπτική της πλώρη, δείχνουν πως περιμένεις τρικυμία των απεράντων.
Όμως εσύ κρατάς τιμόνι. Εξάρτημα καϊκιού είναι ή της ζωής σου; Δική σου είναι η βάρκα ή κλεμμένη; Δικό σου είναι το θάρρος ή της φωτογραφίας; Οδηγείς ή οδηγείσαι; Υπήρχε από την αρχή τιμόνι ή έκανε μοντάζ ο φωτογράφος κι απόκτησε τιμόνι το ακυβέρνητο, όπως βρεθήκαν οι αγρότες οι παππούδες μας στα κάδρα με γραβάτα;
Στην Κική Δημουλά απονεμήθηκε το πρώτο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της, στην απονομή των κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας 2010. Η ποιήτρια , παραλαμβάνοντας το βραβείο, ανάμεσα στα άλλα είπε:
“Για την ποίηση γνωρίζω μόνο τα εμφανή, ότι επινόησε έναν άλλο τόπο και έναν άλλο χρόνο όπου να μπορούν να ζήσουν εκεί αναλλοίωτα όσα απο μόνα τους γεννήθηκαν ωραία και θνητά”.
Δευτέρα 15 Απριλίου 2013
Υποκατάστατο
της Κικής Δημουλά
Σκορπίζουν τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις.
Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.
Η Κική Δημουλά στο πρωτοσέλιδο της "International Herald Tribune''
της Κικής Δημουλά
Δεν φτάνει που ήσουν
ερχομός θερμοκηπίων ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ' επανάληψη λες, μ'
έπιασες να γράφω συνδιαζω αντί για συνδυάζω που σημαίνει συν-δύο, βάζω
το ένα δίπλα στο άλλο τα δυό μαζί ενώνω-το ζω το αφήνουμε απ' έξω για
μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.
Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας. Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον που να
κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει. Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.
Απ' τη σκοπιά του καθενός
η ορθογραφία. Πάρε παράδειγμα τι κινητά που γράφεται το ψέμα. Οταν
εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Ομως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα τότε το γράφεις ψαίμα. Ρωτάς από
πού και ως πού γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε
η άπνοια ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση το κοιμητήριο η οικουμένη το
οικτρόν και η αοιδός επιθυμία απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο
κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η
συμπόνοια πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.
Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013
ΤΑ ΠΑΘΗ
ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Της Κικής Δημουλά
Εν
μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’
αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός,
συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο
παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι
όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο
σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ,
εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος
παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση
βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο
εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν
μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια
απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’
αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι
αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
