Δικαστική πλάνη του Χάρη Μελιτά

Πλανάσθε, είπε ο κατηγορούμενος

σας βεβαιώνω ονομάζομαι Κανένας.

Αν αμφιβάλλετε, ρωτήστε τον Πολύφημο

ήπιαμε κάποτε κρασί, θα με αναγνωρίσει.

Ο κύκλωπας τον κοίταξε πίσω απ’ το μονόκλ του.

Δεν φαίνεται προπέτης, παραδέχτηκε

απίθανο να είναι ο Οδυσσέας.

Διαόλου κάλτσα, μα το Δία, δεσποινίς

έσκυψε η Κίρκη στο αυτί της Ναυσικάς

ακόμα μια φορά θα μας τουμπάρει.

Πού να θυμόμαστε με τέτοια τρικυμία

κατέθεσαν η Σκύλα και η Χάρυβδη

τόσα καράβια πνίγαμε εκείνο τον καιρό

δεν είχαμε αρχείο ναυαγίων.

Σαν φάντασμα ξεφεύγει στον αιώνα

αναλογίστηκε η Καλυψώ

μα πώς να τον προδώσω στα στερνά

δεν παραγράφεται η Ωγυγία.

Αθώος, ανακοίνωσε ο Νέστορας

κάτω απ’ τις άναρθρες κραυγές των Λαιστρυγόνων.

Ποιος είμαι; ναρκισσεύτηκε ο ήρωας

στο πεζοδρόμιο της Ευελπίδων.

Αν δεν γελιέμαι ο Κανένας, τον συνέφερε

στις κάμερες μπροστά η Πηνελόπη.

Και μπαίνοντας στο αμάξι του Αντίνοου

τον άφησε στο έλεος των  δημοσιογράφων.

Το κελί του Χάρη Μελιτά

Θα σας μιλήσω ανοιχτά. Μέχρι προχτές
παράπονο δεν είχα στο κελί μου.
Εντάξει, είναι λίγο σκοτεινό
θαμπώνει ο φεγγίτης εκεί πάνω
οι βέργες κομματιάζουν την πανσέληνο
κι ένα πουλί δεν φάνηκε στα χρόνια.
Μα ποιος μετράει τέτοιες λεπτομέρειες
μπροστά στ’ αξεσουάρ που μου παρέχει;
Μικρόφωνα, τηλέφωνα, κουμπιά
σοφές αριθμομηχανές, επίπεδες οθόνες.
Μπορώ να δω τα πάντα από δω.
Τις εκτελέσεις, τα πογκρόμ, τις πυρκαγιές
τα μαχαιρώματα, τα κόκκινα σημάδια.
Μεγάλο πράγμα η τεχνολογία.
Το αίμα κατακλύζει το κελί
στιγμές φαντασιώνομαι πως είναι το δικό μου.
Θα σας μιλήσω ανοιχτά. Μέχρι προχτές
παράπονο δεν είχα στο κελί μου.
Έλεγα πως μπορώ να πολιτεύομαι
να ερωτεύομαι, να ζω, να εκπαιδεύομαι
να περιμένω βολεμένος τη σειρά μου.
Μέχρι που χτες το βράδυ ανακάλυψα
ότι η πόρτα του δεν ήταν κλειδωμένη.

Επιστροφή ενός εξόριστου του Τίτου Πατρίκιου

Σ’ ένα χαράκωμα ζήσαμε χρόνια
στριμωγμένοι, άγρυπνοι, πάντα έτοιμοι
γιατί από παντού ερχόταν ο εχθρός.
Και κάθε μέρα πληθαίναν οι νεκροί.
‘Αλλοι σκοτώνονταν από τις σφαίρες,
άλλοι πεθαίναν απ' αρρώστειες,
άλλοι χάνονταν σε μυστικές αποστολές
δεν ξανακούγονταν ποτέ.
Κι όμως είχαμε συνηθίσει.
Στενός ο χώρος, πολύς ο θάνατος, μεγάλη η πίστη
οι κινήσεις σχεδόν καθορισμένες
οι συνομιλίες χαμηλόφωνες μα προσιτές
ισοπεδωμένες ανάγκες κι απολαύσεις -

Και τώρα εδώ πώς ξαναρχίζεις;
Σ’ αυτή την άπλα που σε πνίγει
εδώ μέσα στο πλήθος που βασιλεύει η μοναξιά
που οι χειρονομίες είναι απεριόριστες
και δεν υπάρχει παραλήπτης,
άοπλος, αβοήθητος, χωρίς το σώμα
έστω και του νεκρού συντρόφου σου που σε προφύλαγε
μες στις ατέλειωτες επιθυμίες
και τους πολύπλοκους κοινωνικούς μηχανισμούς.

Εδώ, στην πόλη αυτή, πώς συνηθίζεις;

Σ' όση ζωή μου έχει μείνει

της Φρίντα Κάλο

Σʼ όση ζωή μου έχει μείνει στη ζωή

δεν θα βρεθεί μία στιγμή να σε ξεχάσω.

Είναι στο μπόι σου ελάχιστη η Γη

και δεν μπορώ από το βλέμμα να σε χάσω.

Όσο κορμί μου είχε μείνει για κορμί

ράγιζε δίπλα σου, προτού να το κοιτάξεις

κι έτσι σπασμένη, καθώς ήμουν, προτομή

μέσα στα χέρια σου με πήρες να με φτιάξεις.

Σήμερα, τίποτα δεν φέρνει ο καιρός

κι είναι το αύριο θολό και λιγοστεύει.

Τώρα, ο τόπος παραμένει σιωπηρός

και η απόσταση τα σώματα νηστεύει.

Μπορεί ο χρόνος να θαμπώνει τα συμβάντα
μα ό,τι υπήρξε μια φορά, υπήρξε πάντα.

Έμμετρη απόδοση: Μάνος Ορφανουδάκης. 

ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΚΟΨΑΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ του Μάνου Ελευθερίου

Όταν μας κόψαν τα φτερά
είπες «αυτά είναι τυχερά
και κάποιος θα μας νιώσει»
μα έχει περάσει ο καιρός
κι ούτε καημός ούτε θεός
μας τα `χει ξαναδώσει.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά
να `μαστε προδομένοι.

«Κάποτε κάποιοι ουρανοί
θα `ναι δικοί μας», είχες πει
«και θα τους μοιραστούμε»
μα χρόνια πέρασαν πικρά
κι ούτε γι’ αστείο μια φορά
δεν ήταν να τους δούμε.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά
να `μαστε προδομένοι.