Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ 2

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

της Sylvia Plath

 
Είμαι ασημένιος και ακριβής.
Δεν έχω προκαταλείψεις.
Ότι κι αν δω το καταπίνω αυτομάτως,
Ακριβώς όπως είναι,
Αθάμπωτο από αγάπη ή απαρέσκεια.
Δεν είμαι σκληρός μόνο ειλικρινής.
Το μάτι ενός μικρού θεού, τετραγωνισμένο.
Τον περισσότερο καιρό αυτοσυγκεντρώνομαι στον απέναντι στον απέναντι τοίχο.
Είναι ροζ με στίγματα.
Τον έχω κοιτάξει για τόσο πολύ
Που νομίζω πως είναι μέρος της καρδιάς μου.
Αλλά τρεμοσβήνει.
Πρόσωπα και σκοτάδι μας χωρίζουν ξανά και ξανά.
 
Τώρα είμαι μια λίμνη. Μια γυναίκα σκύβει από πάνω μου,
Ψάχνοντας στις εκτάσεις μου για το ποιά είναι στ`αλήθεια.
Έπειτα γυρνά σ`αυτούς τους ψεύτες,
Τα κεριά ή το φεγγάρι.
Βλέπω την ράχη της και την καθρεφτίζω πιστά.
Με ανταμείβει με δάκρυα
Κι ένα αγωνιώδες σφίξιμο των χεριών.
 
Είμαι σημαντικός για εκείνη.
Έρχεται και φεύγει.
Κάθε πρωί είναι το πρόσωπό της που αντικαθιστά το σκοτάδι.
Μέσα μου έχει πνίξει ένα νεαρό κορίτσι
Και από μέσα μου
Μια γριά γυναίκα
Αναδύεται προς το μέρος της μέρα με τη μέρα,
Σαν τρομερό ψάρι.

Καθρέφτης

Στίχοι:  

Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική:  

Νίκος Αντύπας 

Ερμηνεία: Αλκηστη Πρωτοψάλτη
http://www.youtube.com/watch?v=KoC4AS1HoZk

Μ’ έκανες κι έβαλα
τέτοια φόρα σε ό,τι ανέβαλα
γενικά στη ζωή πολύ καιρό.

Κόστισες, κόστισα
ένα θαύμα
εκτός που αρρώστησα.
Γιατί θες και εγώ να θέλω
θες κι ένα σωρό.
Με καθρέφτη γυαλί
γυαλί στο βλέμμα.
Σ’ αγαπούσα πολύ.
Πολύ.
Εδώ είν’ το θέμα.

Μού `καναν νόημα
μυγδαλιά μου ανθίζεις πρώιμα
σε μεγάλη αγκαλιά
χωρούν πολλοί.
Τό `ξερα, πίστευα
τέτοια πόζα καρδιάς.
ν’ αχρήστευα.
Αλλά τι είν’ αυτά τα μάτια
σαν πιστό σκυλί.

Με καθρέφτη γυαλί
γυαλί στο βλέμμα.
Σ’ αγαπούσα πολύ.
Πολύ.
Εδώ είναι το θέμα.
Πιο πολύ το ψέμα.
Σ’ αγαπούσα πολύ.
Πολύ. Εδώ είν’ το θέμα.


ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
της Αφροδίτης Μάνου

Όταν κάποιο πρωί, βιαστικά σηκωθείς
και στο μπάνιο ξυπόλητος τρέξεις
στον καθρέφτη, μπορεί, τον εαυτό σου να δεις
νά `χει άλλες, δικές του ορέξεις.

Τότε, πρόσεξε καλά....

Εσύ πας φερ’ ειπείν τώρα να χτενιστείς
κι ο απέναντι ανάβει τσιγάρο.
Εσύ πλένεις τα δόντια κι αυτός ο θρασύς
σου πετάει ένα «δε σε γουστάρω».

Φίλε, πρόσεξε καλά....

Το καλό που σου θέλω, άσε την πονηριά
να του πάρεις μην πας τον αέρα.
Τη χωρίστρα σου φτιάξε απ’ την ίδια μεριά
πες του αν θες και καμιά «καλημέρα».

Όμως, πρόσεξε καλά....

Πανικός μη σε πιάσει, αν αυτός ξαφνικά
σου φωνάξει, κατάμουτρα, «φτου σου».
Καν’ το ίδιο ακριβώς κι εντελώς φυσικά
γίνε εσύ ο εαυτός του εαυτού σου.

Πρόσωπα στον Καθρέφτη 

 του Τάσου Λειβαδίτη

 

Εκείνο το πρωϊ ξύπνησα με την αίσθηση ότι μες στον ύπνο μου
είχα ανακαλύψει επιτέλους τι σημαίνει ευτυχία - μόνο που δε
θυμόμουν τι ακριβώς
τ' άλλα θα τα μάθαινα αργότερα μεσ' απο σκοτεινούς
υπαινιγμούς ή αδιάφορα λόγια και συχνά αναρωτιόμουν: είμαστε τάχα
αθώοι αυτού του εγκλήματος;
 
Όμως η νύχτα με δρόμους μοναχικούς και τύψεις φτιάχνει
έναν κόσμο ξένο, φανάρια υγρά μέσα στις γάζες των αποστάσεων,
άνθρωποι που υπάρχουν και δεν υπάρχουν όπως όλοι μας, πόσα βιβλία
αδιάβαστα ακόμα, πόσα κλειδιά ριγμένα στο ποτάμι κι οι νεκροί
δεν πέθαναν αλλά τώρα ξέρουν την ώρα και δεν παραουσιάζονται
όποτε να' ναι.
 
Ο Ιάκωβος έκανε να με κρατήσει, "χάθηκαν όλα" του λέω,
"μα αυτό είναι το συναρπαστικό" μου λέει - φίλοι παλιοί απ' τον
καιρό που είχαμε ακόμα την δύναμη να κλαίμε.
Ύστερα μείναμε σιωπηλοί κοιτάζοντας τον καθρέφτη -
υπήρχε εκεί κι ένα τρίτο πρόσωπο για το οποίο δεν θα μιλησουμε ποτέ.
 
Τώρα αν θυμάμαι κάτι απ' τη ζωή μου είναι δυο τρία ήρεμα
βράδια και λίγη μουσική απ' το ανεκπλήρωτο - κι αυτά τα γλυκά
λόγια που λέμε στον εαυτό μας όταν μας έχουν όλοι απαρνηθεί.

Ο  ρόλος μου σ' αυτήν την τρομερή υπόθεση, που τόση σύγχυση
έμελλε να προκαλέσει, ήταν να σηκώσω το μεγάλο καθρέφτη-
μυστήριο, τι μπορεί να χρησιμέψει ένας καθρέπτης σε τέτοιες στιγμές-
ύστερα κάποιος θά 'δινε το σύνθημα και θ' άρχιζε η εξέγερση, αλλά
ποιός θά 'δινε το σύνθημα; άλλοι έλεγαν ο φύλακας του πάρκου,
άλλοι ο αντικρινός φαρμακοποιός κι άλλοι αυτός ο άγνωστος που
περνούσε τ' απογέματα με το μαύρο καπέλο, αλλά τι σημασία έχει το
ποιός, άλλοι κάνουν τις εξεγέρσεις κι ας μην τους θυμάται η Ιστορία-
αλλά και ποιό θα ήταν το σύνθημα; άλλοι επέμεναν στη λέξη "χίμαιρα",
άλλοι στη λέξη "αθώος", πολλοί έδειχναν το μεγάλο εκκρεμές της πόλης
που είχε από χρόνια σταματήσει, αν έμπαινε άξαφνα μπροστά αυτό θα
ήταν το σημάδι, άλλοι πάλι κάθονταν στα καφενεία κι ισχυρίζονταν πως
θα τους ειδοποιήσουν εν καιρώ.

Τ.Λειβαδίτης