Ο Οδυσσέας στην Καλυψώ Του Λευτέρη Αλεξίου

Το σώμα σου ως ναός φεγγοβολάει στο βράχο ορθό κι ολάσπρο σαν το χιόνι. Τις απλωτές μαγνιές σου μόνο οι χρόνοι σαλεύουν, σαν οι αύρες τα πελάη.   Μα εντός μου εμένα αίμα θνητό κυλάει, Που πάθη αρχαία το καιν’, μίση και πόνοι. Κ’ η αθανασία που τάζεις, το παγώνει κι’ αναριγάω στο πέτρινό σου πλάι.   Θέλω να φύγω. Του θανάτου η μοίρα είναι στα κόκκαλά μου ριζωμένη. Από του Ολύμπου με τραβάει τη θύρα η ζωή του ανθρώπου η χιλιοπικραμένη. Λύσε με πιά απ’ το δίχτυ σου το πλάνο, να ζήσω, να παλέψω, να πεθάνω.