Πατινάδα.

του Αργύρη Εφταλιώτη

 

Τώρα που η νύχτα πύκνωσε και γέρνει το φεγγάρι,

που ένα αγόρι ξαγρυπνάει για το χατήρι σου,

που το σκοτάδι η γης φορεί κι ο ουρανός τη χάρη,

έβγα, φεγγαροπρόσωπη, στο παραθύρι σου.

Έβγα και γλυκοπάτησε λουλούδια μαραμένα,

κι αν έχεις στάλα πονεσιά μες στην καρδούλα σου

λυπήσου με και δώστηνα σε χείλη διψασμένα,

ν' αναστηθώ σα λούλουδο με τη δροσούλα σου.

Η θάλασσα τη γης φυλάει και τις ιτιές τ' αγέρι,

κι' εγώ μονάχα δε φιλώ τα δυο χειλάκια σου.

Με χίλια αστέρια ο ουρανός, κι' εγώ χωρίς αστέρι.

Σκοτάδι η γη, κι' εγώ χωρίς τα δυο ματάκια σου.

Κατέβα και περπάτησε, νεράϊδα, μες τα σκότη,

και μίλησε μου, να θαρρώ πως αναστήθηκα.

Πέσμου τα λόγια τα γλυκά που πρωτολέει η νιότη,

κι ας απεθάνω ακούγοντας πως αγαπήθηκα.