Από τα "Φωτερά σκοτάδια''

του Γεώργιου Δροσίνη

Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
σε ξένα αναστηλώματα δεμένο
ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο
μα όσο ανεβαίνω...μόνος ν' ανεβαίνω
Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα
που φαίνεται άστρο με του ηλιού τη χάρη
θέλω να δίνω φως, από τη φλόγα μου
κι ας είμαι ένα...ταπεινό λυχνάρι.