Η οροφή

του Γ. Βαφόπουλου

Καθώς είμαι κλεισμένος στην κάμαρα τούτη,
μελετώ τησ ψηλ'ησ οροφής
το μυστικό πιθανότερο νόημα.

Μπορεί από το κέντρο της
εν' άδειο να ελκύσει κεφάλι
"κατακορύφως".
Μπορεί να ραντίσει την κάμαρα
με του Ηλιογάβαλου
τα θανάσιμα ρόδα.
Μπορεί να κινήσει το πνεύμα
σε διαδρομή μυστική,
στο "χορό γύψινων μαιάνδρων".
Αλλά τώρα μου αποκαλύπτεται
της οροφής το βαθύτερο νόημα.
Τώρα
προς τα κάτω κινείται,
κατά μήκος των τοίχων,
δεινό της μοίρας μου έμβολο.
Ελκύεται
από ένα κεφάλι.
Συσπειρούμαι περίτρομος
να κινηθώ μες στο χώρο,
που κάθε στιγμή παραδίνεται.
Μ' απόγνωση τρέχω φωνάζοντας.
Όμως του τρόμου η φωνή
ν' αναχαιτίσει δεν δύναται
του πιεστηρίου την ολίσθηση.
Να μπορούσα, την κρίσιμη τούτη στιγμή,
σα λαστιχένιο μπαλόνι,
να ξεφουσκώσω.
Να μπορούσα
σαν ένα στρατσόχαρτο
να κολλήσω στο πάτωμα.
Ή να μπορούσα, τουλάχιστο,
ταπεινή κατσαρίδα,
να περιφέρομαι μέσα
στο ελάχιστο εκείνο κενό που θα μείνει,
στην οροφή και στο πάτωμα ανάμεσα.